Czego nie słyszymy – infra i ultradźwięki

W przypadku fal o częstotliwościach poniżej około 20 Hz mówimy o zjawisku infradźwięków („poddźwięków”). Około 20 Hz, ponieważ granica ta nie jest sztywno ustalona ze względu na płynność zakresu słyszenia człowieka, czasami jako tę granicę uznaje się 16 Hz. Fale te według badań nie wywołują „wrażeń słuchowych”, jednak nie znaczy to, że są dla człowieka obojętne. Możemy odbierać je jako drgania, a w niektórych przypadkach odczuwać ucisk na bębenkach usznych.

Fale podźwiękowe wywoływane są zarówno naturalnie, jak i sztucznie. Przykładem sztucznego źródła mogą być: wybuchy, infrastruktura transportowa. W naturze za to źródłami mogą być: wyładowania atmosferyczne, wulkany, lawiny, wiatry etc.

Długości fali infradźwiękowych są stosunkowo duże (fala 20 Hz to długość około 17m – więcej o tym parametrze w poprzednim z artykule z serii). Przez to są mało „wrażliwe” na przeszkody i niepodatne na tłumienie, a to powoduje ich „podróże” na dalekie odległości. Dlatego właśnie mogą być wykorzystywane np. do określania odległości od wybuchu i badań nad różnymi sferami Ziemii. Niektóre zwierzęta wykorzystują infradźwięki do komunikacji.

Słabe tłumienie infradźwięków ma niestety duże wady, ponieważ w dużym natężeniu mają negatywny wpływ na organizmy żywe. Mówimy o zjawisku tak zwanego „hałasu infradźwiękowego”, kłopotliwego zwłaszcza w środowisku miejskim.